SOYTARININ SUFLESİ'NDEN;

Ey gününe gün katan pespaye kontesler;
Ey şatafatı sedirde arayan andavallı zilliler;
Paranın ve mavranın ennn kralına iman eden müsveddeler;
Bi saniyecik duruverin;
Bi dinleyin;
Bi kulak verin kevaşeler...
Yer; bi yer
Zaman; bi zaman
Oynayanlar; makama aşina tüm köçekler...
2011

Hep ölmeyecek sandığım hayatları kurup, öyle üzüldüğümdür bu zamansız üşüyüşlere sebep, ki hep üşümek değilmidir ölüm dedikleri şarkının makamı.Hep olmayacak hayalleri derip çatıp, öyle düzüldüğümdendir yola bu düşüşlere sebep.Olmayacak hayaller;

Tertemiz bir dünya, bembeyaz sokaklar masmavi gökyüzü, dedimya olmayacak, dünya kirli kalacak, sokaklar gri, gök siyah, olan hayale olacak... Olmayacak hayaller; masum bir sevda, yakıcı bir buz, konuşmadan anlaşılan bakışlar, dedimdi demincek olmayacak, sevdalar ikiyüzlü, üç yüzlü üç binyüzlü, alevler artık el yakmıyor, konuşsak bile anlaşılmıyor, hatta o kadar çok konuşuyoruz ki gürültünün adını sessizlik koyuyor türk dil kıyımı... Olmayacak hayaller; huzurlu bir yatak, telaşsız bir sabah, dingin bir sahil, ol ma ya cak... Yataklar yumuşacık o kaddar rahat ki; rahattan uyku tutmuyor, sabahlar alel acele kahvaltı fıkraların yeni adı, denizlerdeyse hep fırtına...

Hep olmayacak hayyaller peşinde düşlerim tahriş, olmadıkca acıyor acıdıkça yeni düşlere saklanıp yeni acıları kucaklıyorum, her sarılmam yeni bir tat acı... Kır kalemi hocaaa, kurma hayal mayal o zaman! O zaman da neyi kucaklayacak bu kollar? Yollar desen; düş demeden düşlemeden hangi yola çıkılır ki? Hangi yola çıksam ki virajlarında savrulmadan son sürat yolalsam... Hangi? Yola düşeyim ki? Ben en iyisi az daha üşüyüm... Kış önümüz kış... Herşeyin bittiği yerdeyim dedi rahatsız yatağının üstünde acıdan kıvranan adam; -herşeyin bittiği yerdeyim ve artık bu cadde trafiğe kapanmak üzere, yollarda yürümeler, yolalmalar, yollanmalar, yoldan çıkmalarla dolu dolu yaşadım düne kadar her yaşamımı, onlarca belki binlerce ömür tükettim kelebek ömrüyle, ne demiş üstat; hamdım piştim, yanmaklardayım artık. Yangınlarım, yanılgılarım, yangında yokolanlarım, hepsini koyup keseme düşmekteyim yokluğun yoluna ömrümde son kez. Eyvallah şarkısı çınlıyor kulaklarımda; eyvallah dünya giderken son sözüm olsun ki.. Diyerek soluğunu son kez savurdu boşluğa adam, son sözünü beklerken, son sesi sesizlik oldu. Geride kalanları aktarmak ve külleri savurmakta bendeniz söz sözleyiciye kaldı; elimde sayfaları buruş buruş bir defter, bana kaldı kelimeleri söze dökmek, adamın son sözünü beklemek, bekletmek bana kaldı...

"Aralıktan Hafifçe"

Üfürükten Tayyare

2007-ANKARA

KONMAYI KAYBEDEN KIRLANGICIN MASALI

Eskiden, çok eski zamanlarda Anadoluyu kasıp kavuran bir fırtına yaşanmış.

Bir kırlangıç sürüsü bu fırtınaya havada yakalanmış ve o kargaşada birbirlerini

kaybetmiş. Bizim masalımızın kahramanı olan kırlangıçta yalnız başına kaldıktan

sonra bi süre daha rüzgarla birlikte sürüklenmiş sürüklenmiş ve ileride

hayal meyal seçebildiği bir evin saçaklarının altına sığınarak fırtınadan korunmaya

çalışmış. Fırtına dindikten bir zaman sonra Kırlangıç uyuyakaldığı saçaktan

çıkmış ve çevresini incelemeye başlamış, burası şehir dışında, insanların yaşamlarından

uzak kendi halinde bir çiftlik eviymiş. Fırtına ifade edilemeyecek bir dağınıklığa

 yol açmıştı.Ağaçların dalları kırılmış, havadan

yere çeşitli çerler ve çöpler dökülmüş,

yeryüzünde düzenli olan her şey sanki fırtına

isimli bir kürekle yerlerinden alınıp alt üst

edilmiş ve altta olan her şey üste üstte olan

her şeyse alta geçmiş. Kırlangıcımızın

dikkatini küçük bir kız çocuğu çekmiş.

Küçük kız boncuk gözleri ve kıvır kıvır

saçlarıyla camdan  dolu dolu bakmakta

ve  karşısında gördüğü dağınıklığın

resmini çizmekteymiş.

Merakını yenemeyen kırlangıç pencereye iyice yaklaşarak kızın elindeki resime

şöyle bir bakmış ve bakar bakmaz içine sıcacık, umutlu bir şeyler aktığını

hissetmiş. Kırlangıcımız o an küçük kıza tanımlanamaz bir duygu, bir yakınlık duymuş,

daha önce böyle bir şey hissetmediği için bu hissin adını bilememiş, ama bu duygu

bizim sevgi dediğimiz duygudan başkada bir şey değilmiş. Kırlangıcımız uzunca

 bir süre kıza kendini fark ettirmeden resmi seyretmiş ve dayanamayarak

içindeki hayranlığı kızada belli etmek için derin bir “cik” demiş... Kuşun sesini

duyan kız çocuğu pencereyi açarak kuşu avuçlarının içine almış ve “efendim” diyerek

kuşla konuşmaya başlamış. Kırlangıçta kısaca başından geçenleri anlattıktan

sonra kıza resminin ne kadar harika olduğunu söylemiş ve “nasıl oluyor da

senin gibi bir küçük kız böyle “neredeyse” gerçek bir resimi çizebiliyor?” diye

sormuş. Kız da cevaplamış “benim resimlerim neredeyse gerçek değil tamamen gerçektir.

Çünkü benim gördüklerimi çıkıp yaşayacak, içinde dolaşacak gördüklerimin

bir parçası olacak halim bile yok, değil halim...” Diye konuşurken kırlangıç kızın

tekerlekli sandalyede oturduğunu ve bacaklarının bedeninin taşıyamayacak

kadar minik olduğunu fark etmiş ve kızı sustururarak dolu dolu gözlerle eklemiş.

“Evet seni anladım, sen yaşayamadığın gerçekleri çiziyorsun, yaşayamayıp

yaşamak istediklerini, hatta yaşama şansın olsa bile yaşamak istemeyeceklerini

mesela fırtınayı bile özgürce çizebiliyorsun, seni anlıyorum”.

O günden itibaren küçük kız çocuğuyla kırlangıcın yüreklerinde derin ve köklü

bir sevgi yeşermeye başlamış. İki kaynaktan beslenen kocaman bir sevgi

deresi olmuş yaşamları. Kırlangıç; çizemediği resimleri çizen kızın resimleriyle

yeni bir dünyayı tanıyor, kız ise kırlangıcın ayakları ve kanatları sayesinde

dünyanın görmediği yerlerinin bile tam tariflerini alarak muhteşem resimlerle

ufkunu genişletiyormuş. Sanki iki ressamlı birer resim haline geliyormuş kırlangıcın

anlatıp kızın çizdiği resimler. Sonra bir gün yaptıkları bir resmi gören iyi yürekli

 bir melek kırlangıcın rüyasına girerek kırlangıçla sohbet etmeye başlamış.

-Sevgili kırlangıç, kız ile sevginize ve sevginizin meyvelerine herkes hayran kalıyor,

 bende bu mucizeye karşı bir melek olarak duyarsız kalamazdım. Şimdi sana önemli

bir soru sormak istiyorum. Küçük kız için neyini feda edebilirsin?

Kırlangıç bir süre düşündükten sonra tereddüt bile eklemeden cevaplamış;

     -Ayaklarımı...

Melek; “ama” demiş “ama bunun ne anlama geldiğini biliyorsun değil mi? Eğer

 ayaklarını feda edersen bundan sonra hiçbir zaman yeryüzüne konamayacaksın,

bunun farkındasın değil mi? “

Kırlangıç “evet” demiş, “evet farkındayım ama sevgimden daha değerli değil ayaklarım...”

Ertesi sabah ikisi içinde farklı bir günün habercisi olmuş doğan güneş. Kız yatakta

şöyle bir gerindikten sonra bacaklarına takılmış gözleri çünkü eski cılız bacakları

 gitmiş yerine dolgun ve görevini tam anlamıyla yapabilecek güçlü iki bacak gelmiş.

İlkönce şaşırmış ardından da hemen ayağa kalkmak için harekete geçmiş ve hiçbir

zorlukla karşılaşmadan ayakta durabilmiş. O sırada uyanan kırlangıç sabahın ilk

uçuşu için hazırlıklarını tamamlar tamamlamaz havalanmış ve havada süzülürken

birden bacaklarını fark etmiş, incecik bacaklarını ve o an düşünün gerçek

olduğunu anlayarak kızı görmek için evin camına doğru süzülmüş. Kız da tam o

sırada onu camda beklemekteymiş, hem de ayakta! Kız evin dışına çiftliğin

bahçesine çıkarak neşeyle dansetmeye başlamış, kırlangıç ise aynı heyecanla

kızın başının üstünde neşeli daireler çizmekteymiş.

Bir süre sevinçle kızın yürüyüşünü kutladıktan sonra ikisi de neşeyle dünyanın

tanımadıkları köşelerini tanımak amacıyla çantalarını hazırlayıp doğuya

 doğru yola çıkmışlar. Kız yürümüş,, kırlangıç havada süzülmüş ve en gerçek

resimlerin bile üstünde bir güzellikle dünyanın en güzel resimlerini yapmışlar,

ve dünyanın renkliye boyanmamış yerlerini sevgileriyle boyamaya devam etmişler.

Sonsuza dek...

2005- Ankara

Üfürükten Tayyare

AŞK YA DA

                                                                         can babaya

Toprağın dudağına kondurduğum
Küfürlü birer öpücüktü tüm imgelerim

Ben öptüm türküsü söylerken
Onlar öldüğümü dinledi

Oysa;

Ölüm gibi şiirler yazmaktı niyetim
Bilemedim

Şiir gibi öldüğümü.

                                                                          Üfürükten Tayyare  

                                                                            1999- İzmit

YAZMASAM

“Yazmassam yaşayamam!” diye başladı hayat.

Okumassam olamam, eksik hayatlarda ekşi kokar düşlerim.

Ellerim; ellerim kirli kalır..

Kamburuna kıvrıla kıvrıla yürüdü;
Sokağın başına çeyrek kala
                         şöyle bir kolaçan edip arkayı;

Tozu dumana kata kata;
Yayadan fırlayan ok gibi;
Aydan fırlayan ışşık gibi koştu;

Koştu;

Koştu;

Ufuğa vardığında kamburunu bırakıp göz görür meydanlara;
Fermuarını kapadı gökyüzüyle denizin;

Ardından
Gitti;

Yitti;

Üçüncü sayfa haberleri es geçti,
Haber bültenleri;
Uğur Dündarları hepp es geçti

“Çağın en büyük hırsızlığını”

Bi tek;
"seksek oynayan  kız" yadırgadı
adamın çuvalından sarkan iğde dallarını.

Ki o sonbahar;
Baharların enn sonuncusuydu
                                                                                         Üfürükten Tayyare 03/10/2011

ŞEB_İ ARUZ

Kıyamet denli uzaktı

O kadar yakın şimdi

Sesin tene

Tenin tene

Tenin sese dokunuşundan öte

Ruhun;

Ruhum;

Gökyüzü

                Gide gele oluruz

                Döne dura

                Nefret aşka!..

Nefret aşka can cana bulaşır ya yıkılır sema

Yıkanır ruhun;

ruhum;

gökyüzü...

Ceset kadar sıcaktı

O kadar soğuk şimdi

Gözün tene

Tenin tene

Tenin göze dokunuşundan öte

-ötemde ötende ne varsa hepsinden öte-

                Kala kala oluruz

                Susa baka

                Nefret aşka!

Nefret aşktan can candan süzülür ya kurulur dünya

Kirlenir ruhun;

ruhum;

yeryüzü...

üfürükten tayyare

25.09.2004

KEDERLİ PALAMUT

 

Akşamcı balıklar meyhanesi

Masada kederli palamut

Bir rakı

Bir cıgara

Dumanlı palamut

Hüzünlü denizbeyi

Sudan çıkmış ya gözleri nemli

Değil sevda

Değil mazi

Değil babadan kalma arazi

Sebebi hüznünün

Buğulu amcanın tek derdi

Reankarnasyon öncesi insan halleri...

Üfürükten Tayyare
2002 Antalya

ŞİMAL

Anlatmaya değil

Sade anlamaya...

Kulaklarımı,

Parmakuçlarıma dokunan poyrazı,

Hatırlıyorum.

Soluduğum beton seslerinin

Lanet ve sürekli bir su damlasını.

Çürümüş bir sedeftaşı kadar

-ancak o kadar hatırlıyorum-

Yaşadığımı hatırlıyorum

: Ki yaşadığım;

Ölememenin bilinmez,

Olamamanın net varlığı...

Sedef;

Damlalarca çürüyen

Mutlak;

Bulanan çukur aynanın odağında

Beton,

Kükürt,

Kan;

Doğadan doğru intikam

Ve nergis kokulu hiç

-Bulantı bu-

Demin seslendim kendime

Ya da bilmiyorum ne zamandı

Ama demin işte

Seslendim kendime

‘Hiçbir’ yerimden binlerce ses geldi

‘Ellerimden’

İnledi sol serçe parmağım

Sonra benim

Etimin ve kemiğimin

Ve milyonlarca hücremin

Dişlerimin

Mazimin

Tüm kirli elbiselerini giyinen parmak

Büyüdü, büyüdü, büyüdü...

Acı ezgi

Barok çığlık

Buz heykel

Ölü eflatun du

Kaldı...

Koca sessizlik

Feryat figan yok

Alelade hiç

Nevroz tebessüm dü

Kaldı...

Yağmalanan yeşile

Suyundan kamyon kamyon çalınan denize

Kumdan yapılma saraylara

Entegre ve devrelerden kurulu düzene

Elektroniğe

Bilgi işleme

Toplam kaliteye

İnledi...

-makineler duymaz-

Kimse duymadı

Bir zaman sonra

Ya da bilmiyorum ne zamandı

Ama bi zaman sonra

Sade bir parmak olmuştum

Tek parmak olmuştum

Ölüyorum diye geçti aklımdan

Ki ölüm

Diyetidir kurmaca dünyaların

-bilmiyorum ya bilseydim;

alkol kokulu esrik bir gülümseyiştir

ölüm-

Güle güleydim artık

El vedaydım;

Beton

Kükürt

Kan

Sarı papatyalar

Asabi deniz

Kokarken

son

sol

çocukl                                                                                     uğum...

            ...

                  ...

                             ...

                                       ...

üfürükten tayyare

1999-izmit

DİRİK DÜZENLİK

Büyyük bir şehrin

Kozmopolit kırsalında

İnsan dedektörüm kırıldı

“Ya hiç adam kalmadı abi

Ya da makinemin bip’i bozuldu”

Kendini Titanik sanan eski bir feribotun

Camından izlemekteyim

Haberlere geçmeyecek bir geminin batışını

Su sızıyor

Su sızıyor

Su sızıyor…

Başkasına ölmüş bir hayaleti hayal ederek

Bilincim becerilmekte binlerce

Asla olmayacak düşlerle.

O düşler ki;

Dudaklar,

Ya da

Elma kurdunun en büyük kabusu

Yolculuklar,

Ya da

Tırtılları ezen postallar…

Birinin sevabıyla bir kibrit daha yanıyor cehennemde

Birinin gülümsemesi

Başka birinin kabalarına toplu iğne sokuyor…

“Dünyanın düzeni bu abi

Düzenlice düzülüyoruz”

Kelime oyunlarına sığınan şiirleri

Aşk sanan acemi bi genç kızım

Beni ağlatanlar

Beni anlatan oluyor sonunda

Sadri

Alışık böyle şeylere

Ama;

Ama Bennnn kaldıramıyorum…

“Peki” diyorum

bir yangın daha düşüyor yere

Alnında kurşun yarasıyla…

“Şairler öldükçe abi

Sanki şiirler daha da güzelleşiyor”

Düzyazıyı yücelten düzlüklere kuruluyor artık şehirler

Uyakların ayakları

Alışveriş merkezlerinin cilalı zemininde

Kayıp!

Düşüyor…

Hem zaten ayyıp bu aralar böyle incelikler

Bu kriz ortamında

malum;

“Kömür dağıtangillerin iktidarı”

Sobaya kaç şair atarsak atalım

Aşk

Hala üşüyor…

Gökdelenler gökyüzüne soktukça kafalarını

Lirik Yitiyor;

Düzyazı yıkadıkça ellerini şiirin kanıyla

Dirik Gidiyor!                                                                                              üfürükten tayyare 29/11/2008

EN-EL MASİVA

...durmaktaydı

yürüdü...

İlk çakıltaşı batmıştı ayağına

-dursaydı acımazdı-

Gözleri, sesi, bedeni

Yani elleri

vardı

ve hep vardı

-öylesine güçlü bir çağrıydı ki

yokoluş,

dokunasıya kapıldı bu istence-

gök; çakıltaşı yağmuruydu artık

-durmaktaydı tanrı-

İnsandı;

dokundu insana

acıyı yarattı...

durmaktaydı...

2003 üfürükten tayyare

KİBRİTÇİ KIZ

Sanmanın o zehirli elmasını ısırdı kalem

Dünyaya sürüldü şiir…

Ey zeytinin inceliği

Ey sokakların en çişli köşeleri

Buzdan bir zerafetle izlemektesiniz…

“İnsan” belgeselinin kısa metraj çekimini

Ve siz

Küçük hanımlarrrr

Mahallelerinizde çamaşır sererken

Ve

Beyefendiler

Ellerken gözlerinizle güzel kalçaları

Masalları piç ediyor tekeller…

Düşler nadasa yatıyor

Dünyanın yörüngesi darmadağın

Kibritçi kız buzdan koltuğunda

Sığındıkça çerlerin ve çöplerin sıcağına

Vasati kırk gün kırk gece daha

Yaşıyor

Masallar kelebek ömrü

Son çöple intihar düşü

Tabanca olup dayanıyor şakağına

Kelimenin en sığ anlamıyla

Hayattttt

Ölüyor…

Basit soruların peşinde yokoluyor dakikalar

Ufak tereddütlerse yön veriyor yaşama

sıratla ipatlayan

dünyayı misket sanan

alelade herkes gibi yaşayan yani

Herkes gibi kendini bir masal kahramanı sanan insan

Bir doğuyor

Bir düşüyor

Mavinin her gülümsemesiyle

kıvılcımlar sararken samanlığı

Her yüz çeviriş

Bir intihar oluyor…

Sürüyor saltanatın sefahatı

Padişah buyurdukça

Mehteran

vuruyor

Masaldan kız çocuğu...

D………………üşüyor

İki ileri bir geri

Sevmenin tüm halleri

Dünyanın tüm şehirleri

Gelmişleri

Ve gelicek tüm ezgileri

Kırkbirinci çöp niyetine

Kendini yakmaya çalışan kıza

Ağlıyor…

-Su söndürürse yangını-

Ateş bile yitirse anlamını

Bu histerik titreyiş

-ki aşka yorar bazı bilim adamları-

Dünyaları tekrar kuruyor…

20/12/2008

“DÜŞ’ÜŞ ÜÇLEMESİ”

I- BİR MASAL NASIL YAZILIR!

Karıma, kızıma, anneme

Alabildiğine kanat çırpma düşü

Şu benim kördüğüm...

Çağına utanan çocuklardandı masal,

Olmasaydım da olurdumlardan;

-Artık gülümsüyor-

Senelerden “güz” diyelim biz bu mevsime

Anlamlardan “giz”

Çiçeklerden “nergis” masalın gözlerine...

Gülkurusu düşler kuşanıp giderdi meyhaneye,

Eskiden giderdi meyhaneye...

Masal bilmez bunları... Nerden bilsin..... Zaten bilmesin daha iyi.....

Kuşlar aşık olur, insanlar kanatlarını yolardı.

Çiçekler kokar, insanlar burunlarını kapardı,

Şiirin bahis çağında...

Saat; Şimdi.

Ders; Bir masal nasıl yazılır?

İlkönce

Gerçeklerin uzunca kaynatılması gerekir

Düş kurularının buhar olması...

Demliğin dibinde kalan tortu...

Hafifçe kazınarak çakıyla

Bir cezveye konulmalı...

Damak zevkine göre

Düş parçacıkları serpilip cezveye

Kısık ateşte kaynamaya durmalı...

Masalın yanık dibi

Öksüz çocuklara muhallebi

Aşçının tavsiyesi:

“aşk en güzel baharatıdır edebiyatın

itina ile kullanılmalı”

Köpük köpük kaynayan masal...

Sırça faldan bir fincana dökülüp

Isınmaya bırakılmalı...

Sıcaklık cehennemi az aşınca

Tekrar ateşe konup biraz soğutulmalı...

Öpücük kıvamında olmalı masal...

Tanımsız ısıda, sepserin ateş...

Ana dürtü çocuksu umut ya hani...

Uçurtma katmalı fincana

Torik misket atmalı

Ve elbette masalın resmi

Seksek çizgilerini andırmalı...

Dar sokaklarda gezinmeli düşler

Mamak cezaevini görmeden

İlk kavşaktan sola sapıp

Kondulara konuk olmalı masal...

Ki kapak resmi vitrine konmalı...

Önerilen satış fiyatı

Dilaltında törpülenmiş küçük çakıltaşı...

Bilmeli ki;

Masal dili tektir...

Hem de en kolay anlaşılanından

Anlamak için

Yeterlidir

Anadilde okumak....

13/09/2005

11:00 üfürükten tayyare

II- BİR MASAL NASIL YANILIR!

Tamda demin öptün beni

Ya da acaba?

Koşun...

Küçük kız elini arı kovanına soktu!

-gazeteler yazmadı, haberlerde geçmedi ki-

Tek geçen

Arı kovanıydı kendinden...

Bitti mi fener alayı?

Yok;

Ama tükenmekte mumun alazı

Soluk bir

“acaba”

Geride...

Tam da “bu an” dır, kalemin teklediği

Tereddüt alevden ejderha

Yakar kibritçi kızları soluğuyla...

Masalsa kağıtta yazan

Kalem tutmasını bilen herkes yazar

İnsanlar okur,

Çocuklar oynar,

Yazanlar,

Yanar!

An gelir

Sarmal düşünün çıkmazlarında

Kaybolan bir iskelete dönüşür yaşam

Evet sayın seyirciler ringin bir ucunda

Yılların namağlübü beyin,

Karşısında acemi yürek...

İlk raund az evvel sona erdi

Yürek tek puan önde...

Ve şu an

Baş başa gitmekte mücadele

Bilinçli bir kroşe geliyor

Yürek sendeliyor..

Sallanıyor...

Ve...

Düşüyor...

Nakavt...

Aşk

Yok

Galiba!

Yazar düşer dipnotunu şiirin sonuna

“bin yıllık bir problem şu bizim masal”

Oysa ki

Tüm sağlamalar kapalı

Ki sözeldir aşk...

Galiba...

13.09.05

14:00 üfürükten tayyare

III- BİR MASAL NASIL YAKILIR

Bak; artık ben senin tüm ölmüşlerinim

Bir masal nasıl yakılır?

Çok kolay;

“manyetolu çakmakla”

Söze sus geliyor artık

Dil düşüyor bedenden...

Anlam yitiyor

Albümde sade bir fotoğraf

Kaybolan film makarasından geriye.....

Es!

13.09.05

18:00 üfürükten tayyare

TEPİŞKEN MASTARLAR HALAYI

“Artık yok, artık yok biliyorum. O en parlak yıldız o uçsuz semada hiç’e karıştı, hatta karışalı yıllar oldu. Gençlik geçlikte kaldı. Simalar paslandı, yüzünü göremiyorum boşuna baktıklarımın. Onlara diyesim o ki: yormasınlar beyinlerini, sormasınlar… Sesse bu konuştuklarım; duymasınlar!”

Sonralarda;

Varasım geliyor birden çatkapı

Varolasım

Varsayılasım.

Avaz avaz, ayaz ayaz bağırasım geliyor

Senlikten,

Şenlikten sarhoş haykırıyorum:

-Yağmur yağsın ey çekirgeler sürüsü gökyüzü-

Sen ki

Kendine kal

Beni sorma!

Sar!

Say!

Sal! Beni o uçsuz bucaksız düşülkesine

O kıyısı köşesi hesapsız yüzölçümüne

Mutlaksız

Reelsiz

Bomboşluğa…

Öteler; sanagelişçekimeki

Ki

Gelsin istiyorum o büyük sel

Beni alıp

Beni satıp

Beni katıp

Offf…

Varsam diyorum

Senlerle varım tek “na”

Yoksayılışım

Sensiz sessizliklerden…

Dur!

Durdur ve dinle

Alyuvarlarım haykırmakta:

“Çıldırmak ve dünya üstündeki tüm çakıltaşlarına aldırmak vaktidir heey!”

Beynimde tepişken mastarlar halayı

Şu süregiden yaşam telaşını

Tek “tıp”la durdurmak derdindeyim

Bu mu?

Bu bir “hal”

Ki olağanüstü

Ki insan bu halin

Değil suyunu gözlerinden

İlla bir şey çıkacaksa

Tadını elerinden…

Şiir çöpçatan;

“Yarın”a

1996- üfürükten tayyare

BAŞLARKEN;

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde; develer tellal, pireler berber iken.  Ben dedemin beşiğini tıngır mıngır sallar iken, darbeler olur, insanlar asılırken, depremler sallar insanlar ağlar iken.

Hiç başlayamayan masallara özenen yazıcıların kaleminden kandamlarken, hayat gittikçe bayatlamakta ve ucuz mavralar dünyamızı kaplamakta iken, birden gökten elmalar yağmaya başladı, patır patır, sapır sapır yağan elma sağanağının altında hayatta kalmaya çalışan ellerin sözleridir okuyacaklarımız

Sürçi lisan olursa affola, afiyet ola...