Büyyük bir şehrin
Kozmopolit kırsalında
İnsan dedektörüm kırıldı
“Ya hiç adam kalmadı abi
Ya da makinemin bip’i bozuldu”
Kendini Titanik sanan eski bir feribotun
Camından izlemekteyim
Haberlere geçmeyecek bir geminin batışını
Su sızıyor
Su sızıyor
Su sızıyor…
Başkasına ölmüş bir hayaleti hayal ederek
Bilincim becerilmekte binlerce
Asla olmayacak düşlerle.
O düşler ki;
Dudaklar,
Ya da
Elma kurdunun en büyük kabusu
Yolculuklar,
Ya da
Tırtılları ezen postallar…
Birinin sevabıyla bir kibrit daha yanıyor cehennemde
Birinin gülümsemesi
Başka birinin kabalarına toplu iğne sokuyor…
“Dünyanın düzeni bu abi
Düzenlice düzülüyoruz”
Kelime oyunlarına sığınan şiirleri
Aşk sanan acemi bi genç kızım
Beni ağlatanlar
Beni anlatan oluyor sonunda
Sadri
Alışık böyle şeylere
Ama;
Ama Bennnn kaldıramıyorum…
“Peki” diyorum
bir yangın daha düşüyor yere
Alnında kurşun yarasıyla…
“Şairler öldükçe abi
Sanki şiirler daha da güzelleşiyor”
Düzyazıyı yücelten düzlüklere kuruluyor artık şehirler
Uyakların ayakları
Alışveriş merkezlerinin cilalı zemininde
Kayıp!
Düşüyor…
Hem zaten ayyıp bu aralar böyle incelikler
Bu kriz ortamında
malum;
“Kömür dağıtangillerin iktidarı”
Sobaya kaç şair atarsak atalım
Aşk
Hala üşüyor…
Gökdelenler gökyüzüne soktukça kafalarını
Lirik Yitiyor;
Düzyazı yıkadıkça ellerini şiirin kanıyla
Dirik Gidiyor! üfürükten tayyare 29/11/2008