Bildiniz!

Bildiniz!

Hep “Çeyrek Kala” larda gülümserim

Hoşuma gider bu his

Bir şeye çeyrek kalıyor olması

Hoşuma gider...

Bir netlik

Buz gibi bir muhakkaklık barındırır içinde

Bilirim zira;

“zamanın sıtmalı titreyişlerine

hiçbir doktor çare bulamaz”

Efendim?

Hayır!

Notaları sevmem

Melodidir yani derdim

“hüzzam kardeşliği”

Bildiniz efendim, bildiniz;

Size en çok efendim dememeye;

Çeyrek kalıyor olmasını severim.

Kamuflajlı Paylaço

Kamuflajlı palyaço

Gittikçe eskiyor puslu gölgeleri dostların

“Burada!” oldukça;
                              eskiyor.

Kim sallarsa sallasın jileti bileğine

Olan benim kanıma oluyor

Bir çocuk daha boğuluyor.

Gün karardıkça

Şairlerin bileğinde

Düş yerine kan dolaşır oluyor.

Yaşlanıyor,

Yaslanıyorum peşi sıra

Umut dedikleri şey karadelikte.

Su çıkıyor gözümden.

-bir çocuk daha-

“sabır” diyor abiler

yıkımyakımyazım

Her artçıda

İlk çocuk parkları yıkılıyor

Her depremde ayrı bir bileğim sızlıyor

Görmesem dayanırım ya

“Hay aksi” 
                    görüyorum

sonra?

Bir çocuk daha

Bekliyorum ne yapıyım?

Bekledikçe

Tüm çocuklar..

...askerde

Olasım Varken

Sol pantul cebimde hepsi...

Topladıklarım,

‘Küçükşey’ ler...

Naapiim hastalık

Atmadan cebime...

... oyyyy duramıyorum

Sol cebime

pantul cebime.

Yattığım izbede bi gazlambam var benim

Akşamları

Kızıl ışıkta

Tüm ‘Şey’leri yayıp odanın orta yerine

Oyyyyy....

Ne mutluluktur ağlamak.

Çocukçuluk bu biliyorum

Bendeolsuntekbendeolsunbenimolsunbanaolsun

Naapiim

Atmadan cebe, içimdeki kertenkele uyumuyo...

Ondan ki sola eğiğim sokakta...

Kertenkele yapıyo...

Adımda...

-bi görsen tanırsın, kesin tanırsın, hatta aklından bidaha hiç çıkmam-

Ondan ağır sol yanım...

Hem bazen öyle oluyoki

Onlar koyuyolar ‘şey’leri cebime

Kendiliğinden...

İçlerinden gele geleymiş... öyle diyolar...

‘al senin olsun’ diyolar.

Onlar diyo...

Onların sesini duyan kertenkele gülüyo...

Sola eğiliyorum bende naapiim...

Canim diyip diyip kendileri veriyolar canlarınını cebime...

Yesin diye kertenkele...

Naapiim almamak olmaz...

Açları doyurmamak olmaz... ayıp çok ayıp...

Sevgiden belki, belki dostluktan, belki bi dal sevdası...

Verdim gitti şarkısıyla geliyolar yanıma...

Şarkıya oynamamak olmaz... ayıp......

Gazlambası, gazodası, kızıl ışık, acıyo sol yanım, çıkarıp cebimden canları, boncuk boncuk, ağlamalı kertenkele kardeşime sarılıp, oyyyy acıdan mutluluk ‘küçük şey’ler

İnsan olasım vardı çocukken hep, doktoravukatpilotfilan

Şimdiyse

Cellat kaldım...

Kimbilir kaç bin can cebimde

Sol pantul cebimde

Kertenkele yedi hepsini

Yeşil kertenkele...

Gözleri kan midesi can ‘Dolar’ kertenkele...

Yedi canları...

Sokakta...

Sola eğik

Tanırsınız beni...

Veda’dan sonra

Bir daha ki fasla

Birimiz muhakkak geç kalacak

-topal kırlangıç sırtında değil mi ki zaten sevda-

Görüştüğümüzde

Her birimizin milyonlarca hücresi ölmüş

Ve yerlerine milyonlarcası

Doğmuş olacak

Ki bu yenilerden hiçbirisi

Dudaklarımızdaki atalarının neden öldüğünü

Bilmeyecek

Göz eskiyecek

Ses kirlenecek

Dokunuş detone

Kokular güvercin

Akrep tutsa bile

Asla bu geceki noktada durmayacak yelkovan

Demem o ki;

Bu öyle tamirsiz bir paslanma ki

Şimdi “sen” desem,

Sen bu şiirin sonunu anlamaya çalışırken

Başı çoktan kopmuş olacak yaşamdan.