“Artık yok, artık yok biliyorum. O en parlak yıldız o uçsuz semada hiç’e karıştı, hatta karışalı yıllar oldu. Gençlik geçlikte kaldı. Simalar paslandı, yüzünü göremiyorum boşuna baktıklarımın. Onlara diyesim o ki: yormasınlar beyinlerini, sormasınlar… Sesse bu konuştuklarım; duymasınlar!”
Sonralarda;
Varasım geliyor birden çatkapı
Varolasım
Varsayılasım.
Avaz avaz, ayaz ayaz bağırasım geliyor
Senlikten,
Şenlikten sarhoş haykırıyorum:
-Yağmur yağsın ey çekirgeler sürüsü gökyüzü-
Sen ki
Kendine kal
Beni sorma!
Sar!
Say!
Sal! Beni o uçsuz bucaksız düşülkesine
O kıyısı köşesi hesapsız yüzölçümüne
Mutlaksız
Reelsiz
Bomboşluğa…
Öteler; sanagelişçekimeki
Ki
Gelsin istiyorum o büyük sel
Beni alıp
Beni satıp
Beni katıp
Offf…
Varsam diyorum
Senlerle varım tek “na”
Yoksayılışım
Sensiz sessizliklerden…
Dur!
Durdur ve dinle
Alyuvarlarım haykırmakta:
“Çıldırmak ve dünya üstündeki tüm çakıltaşlarına aldırmak vaktidir heey!”
Beynimde tepişken mastarlar halayı
Şu süregiden yaşam telaşını
Tek “tıp”la durdurmak derdindeyim
Bu mu?
Bu bir “hal”
Ki olağanüstü
Ki insan bu halin
Değil suyunu gözlerinden
İlla bir şey çıkacaksa
Tadını elerinden…
Şiir çöpçatan;
“Yarın”a
1996- üfürükten tayyare